Gerçekten Albert Einstein bunu dedi mi bilmiyorum fakat bu cümle ona atfedilir.
Hayatınızın bir noktasında mutlaka bir sonuca ulaşmak için tekrar tekrar aynı şeyleri yaptığınız ve bu döngüden çıkamadığınız dahası farkına bile varmadığınız olmuştur. Bence delirmenin aynı şeyleri tekrar tekrar yapmaktan ziyade farkındalıkla bir ilgisi var.
Çoğumuz bir sonuca ulaşmak için çözüm sağlamayan bir şeyi aynı metot ve aynı biçimde yapmanın fayda sağlamayacağını bilecek kadar zeki. Bir fare bile labirente konulduğunda çözüm sağlamayan yolları bir kaç kez gittikten sonra yeni yollar arıyor.
Çoğumuzun asgari şartlarda zeki olmasına rağmen sonuca ulaşmak için girdiğimiz başarısız çözüm yolunu sürekli tekrar etmemizin nedeni nedir peki? Başarıya gereğinden fazla odaklanmak. Sonuca o kadar çok odaklanıyoruz ki metotlarımızı ve biçimlerimizi analiz etmekten aciz hale geliyoruz. Bu fazla sonuç odaklı olma hali farkındalığı körelten ve bazen de yok eden bir şey.
Sürekli aynı şeyleri tekrar etmenin bir nedeni de yine aptal olmamız değil tanıdık olana olan aşkımız. Tanıdık bir çözümü farklı bir probleme enjekte etmeye kalkıyoruz hem de hiç değiştirmeden. Bu aslında psikolojik bir olay, duymuşsunuzdur geçmişinde kurban olan birisi gelecekte bundan kurtulma fırsatı doğsa bile yine kendisine zulmedecek bir zalim bulacaktır. Bu yazının çok uzamasını istemediğim için şema terapi ve işin bu ayağına girmeyeceğim. Hatalarımızdan ders çıkarmalıyız onlara aşık olmamalıyız ve bir şey geçmişte bizim için işe yaramış olsa bile o şey yeni problemin çözümünde işe yaramayabilir.
Geçmişte işe yaramıştı ama şimdi işe yaramıyor, bunu yine deneyecek misin? En azından küçük bir değişiklik yap.
Ya da sen bilirsin, tekrar ve tekrar dene.
Belki bir gün!
